Fotoğraf: Naturhistorisches Museum'un izniyle

Sanat tarihinin heykeli, yüksekliği on beş santimin biraz üzerinde olan bu minik heykelcik 1908 yılında Avusturya'da keşfedildi. Kimse onun hangi işleve hizmet ettiğini bilmiyor, ancak tahminler doğurganlık tanrıçasından mastürbasyon yardımına kadar uzanıyor.Bazı akademisyenler bunun bir kadın tarafından yapılmış bir otoportre olabileceğini öne sürüyor.Bu, Eski Taş Devri'nden kalma pek çok nesne arasında en ünlüsüdür.

Fotoğraf: CC/Wiki Media/Philip Pikart'ın izniyle

Bu portre, ilk kez 1912 yılında Eski Mısır tarihinin en tartışmalı Firavunu Akhenaten tarafından inşa edilen başkent Amarna'nın kalıntıları arasında ortaya çıktığından beri kadınsı güzelliğin simgesi olmuştur.Kraliçesi Nefertiti'nin hayatı gizemlidir: Akhenaten'in ölümünden sonra bir süre Firavun olarak hüküm sürdüğü düşünülüyor; daha doğrusu, Erkek Kral Tutankhamun'un eş naibi olarak.Bazı Mısırbilimciler onun aslında Tut'un annesi olduğuna inanıyor.Bu sıva kaplı kireçtaşı büstün, Akhenaten'in saray heykeltıraşı Thutmose'un eseri olduğu düşünülüyor.

Fotoğraf: CC/Wikimedia Commons/Maros M raz'ın izniyle

1974 yılında keşfedilen Terracotta Ordusu, MÖ 210'da ölen Çin'in ilk imparatoru Shi Huang'ın mezarının yakınındaki üç büyük çukura gömülmüş devasa kil heykellerden oluşan bir depodur.Bazı tahminlere göre Ordunun, onu öbür dünyada korumayı amaçlayan 8.000'den fazla askerin yanı sıra 670 at ve 130 savaş arabasından oluştuğuna inanılıyor.Gerçek boyları askeri rütbeye göre değişmekle birlikte, her biri gerçek boyuttadır.

Fotoğraf: CC/Wiki Media/LivioAndronico'nun izniyle

Belki de Roma antik çağının en ünlü heykeli,Laocoön ve Oğullarıİlk olarak 1506 yılında Roma'da ortaya çıkarıldı ve bugüne kadar bulunduğu Vatikan'a taşındı.Laocoön'ün Truva Atı'nın hilesini açığa çıkarma girişiminin cezası olarak deniz tanrısı Poseidon tarafından gönderilen deniz yılanları tarafından oğullarıyla birlikte öldürülen bir Truva rahibinin efsanesine dayanmaktadır.Başlangıçta İmparator Titus'un sarayına yerleştirilen, Rodos Adası'ndaki üç Yunan heykeltıraşına atfedilen bu gerçek boyutlu figüratif gruplama, insanların çektiği acıları konu alan bir çalışma olarak rakipsizdir.

Fotoğraf: CC/Wikimedia/Livioandronico2013'ün izniyle

Sanat tarihinin en ikonik eserlerinden biri olan Michelangelo'nun Davud heykelinin kökeni, Floransa'nın büyük katedrali Duomo'nun payandalarını Eski Ahit'ten alınan bir grup figürle süslemeye yönelik daha büyük bir projeye dayanıyordu.Davutbiriydi ve aslında 1464'te Agostino di Duccio tarafından başlatıldı.Sonraki iki yıl boyunca Agostino, 1466'da durmadan önce Carrara'daki ünlü taş ocağından kesilen devasa mermer bloğunun bir kısmını kabaca çıkarmayı başardı. (Kimse nedenini bilmiyor.) Bu boşluğu başka bir sanatçı doldurdu ama o da yalnızca kısaca üzerinde çalıştı.Mermer, Michelangelo'nun 1501'de yeniden oymaya başlamasına kadar sonraki 25 yıl boyunca dokunulmadan kaldı. O sırada 26 yaşındaydı.Bittiğinde Davut'un ağırlığı altı tondu, bu da katedralin çatısına kaldırılamayacağı anlamına geliyordu.Bunun yerine, Floransa'nın belediye binası Palazzo Vecchio'nun girişinin hemen dışında sergilendi.Yüksek Rönesans tarzının en saf versiyonlarından biri olan figür, şehir devletinin kendisine karşı cephe alan güçlere karşı direnişinin bir sembolü olarak Floransa halkı tarafından hemen benimsendi.1873 yılında,DavutAccademia Galerisi'ne taşındı ve orijinal yerine bir kopyası yerleştirildi.

Fotoğraf: CC/Wiki Media/Alvesgaspar'ın izniyle

Yüksek Roma Barok tarzının yaratıcısı olarak kabul edilen Gian Lorenzo Bernini, bu şaheseri Santa Maria della Vittoria Kilisesi'ndeki bir şapel için yarattı.Barok, Katolik Kilisesi'nin 17. yüzyıl Avrupa'sında yükselen Protestanlık dalgasını durdurmaya çalıştığı Karşı Reformasyon ile ayrılmaz bir şekilde bağlantılıydı.Bernini'ninki gibi sanat eserleri, Papalık dogmasını yeniden onaylama programının bir parçasıydı; Bernini'nin dini sahneleri dramatik anlatılarla doldurma dehası burada çok işe yaradı.EcstasyBunun bir örneğidir: Konusu - bir melekle karşılaşmasını yazan İspanyol Karmelit rahibesi ve mistik Ávila'lı Aziz Teresa - tam da meleğin kalbine bir ok saplamak üzere olduğu sırada tasvir edilmiştir.EcstasyRahibenin orgazm ifadesinde ve her iki figürü saran kıvranan kumaşta en açık şekilde görülen erotik imalar açıkça görülüyor.Bir sanatçı olduğu kadar bir mimar olan Bernini, aynı zamanda Şapel'in mermer, sıva ve boyadan oluşan dekorunu da tasarladı.

Fotoğraf: Metropolitan Sanat Müzesi/Fletcher Fonu'nun izniyle

İtalyan sanatçı Antonio Canova (1757–1822), 18. yüzyılın en büyük heykeltıraşı olarak kabul edilir.Yunan mitolojik kahramanı Perseus'un mermerdeki yorumunda da görebileceğiniz gibi, çalışmaları Neo-Klasik tarzın bir örneğiydi.Canova aslında parçanın iki versiyonunu yaptı: Biri Roma'daki Vatikan'da, diğeri ise Metropolitan Sanat Müzesi'nin Avrupa Heykel Mahkemesi'nde duruyor.

Fotoğraf: Metropolitan Sanat Müzesi

Empresyonist usta Edgar Degas bir ressam olarak bilinmesine rağmen, aynı zamanda heykel alanında da çalıştı ve eserlerinin tartışmasız en radikal çabasını üretti.Degas'ın tarzıOn Dört Yaşındaki Küçük Dansçıbalmumundan yapılmış (1917'deki ölümünden sonra bunun bronz kopyaları dökülmüştü), ancak Degas'ın kendi adını taşıyan öznesine gerçek bir bale kostümü (korse, tütü ve terliklerle tamamlanmış) ve gerçek saçtan bir peruk giydirmesi bir sansasyon yarattı.Dansçı1881'de Paris'teki Altıncı Empresyonist Sergisinde görücüye çıktı.Degas, kızın geri kalan özelliklerine uyum sağlamak için süslemelerinin çoğunu balmumuyla kaplamayı seçti, ancak tütüyü ve saçını destekleyen kurdeleyi olduğu gibi sakladı, bu da figürü bulunmuş nesnenin ilk örneklerinden biri haline getirdi. sanat.DansçıDegas'ın yaşamı boyunca sergilediği tek heykeldi;Ölümünden sonra stüdyosunda 156 kadar örnek daha bulundu.

Fotoğraf: Philadelphia Sanat Müzesi'nin izniyle

Çoğu insan büyük Fransız heykeltıraş Auguste Rodin'iDüşünürİngiltere ile Fransa arasındaki Yüz Yıl Savaşları (1337-1453) sırasında yaşanan bir olayı anan bu topluluk, heykel tarihi açısından daha önemlidir.Calais şehrinde bir park için görevlendirildi (1346'da İngilizler tarafından bir yıl süren kuşatma, altı kasaba büyüğünün nüfusu kurtarmak karşılığında kendilerini idama teklif etmesiyle kaldırıldı),Burgher'larO zamanki anıtların tipik formatından kaçındı: Rodin, izole edilmiş ya da yüksek bir kaidenin tepesindeki bir piramite yığılmış figürler yerine, gerçek boyutlu konularını izleyiciyle aynı hizada doğrudan yere monte etti.Gerçekçiliğe yönelik bu radikal hareket, genellikle bu tür açık hava çalışmalarına uygulanan kahramanca muameleyle çelişti.İleBurgher'larRodin, modern heykele doğru ilk adımlardan birini attı.

Fotoğraf: CC/Flickr/Wally Gobetz'in izniyle

1912'de Picasso, 20. yüzyıl sanatı üzerinde büyük etki yaratacak bir parçanın karton maketini yarattı.MoMA'nın koleksiyonunda ayrıca Picasso'nun resim ve kolajda sıklıkla araştırdığı bir konu olan ve birçok açıdan gitarı tasvir ediyordu.Gitarkolajın kes-yapıştır tekniklerini iki boyuttan üç boyuta aktardı.Kübizm için de aynısını yaptı; düz şekilleri bir araya getirerek hem derinliği hem de hacmi olan çok yönlü bir form yarattı.Picasso'nun yeniliği, geleneksel oyma ve katı bir kütleden heykel yapma yönteminden kaçınmaktı.Yerine,Gitarbir yapı gibi birbirine tutturulmuştu.Bu fikir Rus Konstrüktivizminden Minimalizme ve ötesine kadar yansıyacaktır.Yaptıktan iki yıl sonraGitarPicasso kartonda bu versiyonu kesilmiş tenekeden yarattı

Fotoğraf: Metropolitan Sanat Müzesi

İtalyan Fütürizmi, radikal başlangıcından son faşist enkarnasyonuna kadar dünyayı şok etti, ancak hiçbir eser, hareketin katıksız hezeyanını, onun öncü ışıklarından biri olan Umberto Boccioni'nin bu heykeli kadar örnekleyemedi.Ressam olarak yola çıkan Boccioni, 1913'te Constantin Brancusi, Raymond Duchamp-Villon ve Alexander Archipenko gibi dönemin avangard heykeltıraşlarının stüdyolarını gezdiği Paris gezisinin ardından üç boyutlu çalışmaya yöneldi.Boccioni, fikirlerini, Boccioni'nin tanımladığı şekliyle "sentetik bir hareket sürekliliği" içinde yer alan yürüyen bir figürü tasvir eden bu dinamik şaheserde sentezledi.Eser orijinal olarak alçıdan yapılmıştı ve 1931 yılına kadar, yani sanatçının 1916'da Birinci Dünya Savaşı sırasında İtalyan topçu alayının bir üyesi olarak ölmesinden çok sonraya kadar tanıdık bronz versiyonuyla dökülmemişti.

Fotoğraf: CC/Flickr/Steve Guttman NYC'nin izniyle

Romanya'da doğan Brancusi, 20. yüzyılın başındaki modernizmin en önemli heykeltıraşlarından biriydi ve aslında tüm heykel tarihinin en önemli isimlerinden biriydi.Bir çeşit proto-minimalist olan Brancusi, doğadan formlar aldı ve onları soyut temsillere dönüştürdü.Onun tarzı, genellikle canlı geometrik desenler ve stilize motifler içeren, memleketinin halk sanatından etkilenmişti.Ayrıca nesne ve taban arasında hiçbir ayrım yapmadı ve onları belirli durumlarda birbirinin yerine geçebilir bileşenler olarak ele aldı; bu, heykeltraşlık geleneklerinden önemli bir kopuşu temsil eden bir yaklaşımdı.Bu ikonik parça, 1910'da Paris'te tanıştığı Macar sanat öğrencisi, modeli ve sevgilisi Margit Pogány'nin bir portresidir. İlk yineleme mermere oyulmuş, ardından bu bronzun yapıldığı alçı kopyası yapılmıştır.Alçının kendisi, New York'ta 1913'teki efsanevi Armory Show'da sergilendi ve burada eleştirmenler alçıyla alay etti ve aşağıladı.Ama aynı zamanda serginin en çok çoğaltılan parçasıydı.Brancusi çeşitli versiyonları üzerinde çalıştı.Mlle Poganyyaklaşık 20 yıldır.

Fotoğraf: Modern Sanat Müzesi'nin izniyle

Bisiklet tekerleğiDuchamp'ın devrim niteliğindeki hazır yapıtlarının ilki olarak kabul edilir.Ancak parçayı Paris'teki stüdyosunda tamamladığında ona ne isim vereceğine dair hiçbir fikri yoktu.Duchamp daha sonra şöyle diyecekti: "Bir bisiklet tekerleğini mutfak taburesine bağlayıp dönüşünü izlemek gibi mutlu bir fikrim vardı."Duchamp'ın bu hazır terimi bulması için 1915'te New York'a bir gezi yapması ve şehrin geniş fabrika yapımı mal üretimini tanıması gerekti.Daha da önemlisi, Sanayi Çağı'nda geleneksel, el işçiliğiyle sanat yapmanın anlamsız göründüğünü görmeye başladı.Yaygın olarak bulunabilen üretilmiş ürünler bu işi yapabilecekken neden uğraşalım ki diye öne sürdü.Duchamp'a göre sanat eserinin arkasındaki fikir, nasıl yapıldığından daha önemliydi.Bu kavram - belki de Kavramsal Sanat'ın ilk gerçek örneği - sanat tarihini ileriye dönük olarak tamamen değiştirecektir.Sıradan bir ev eşyasına çok benzer ancak orijinaliBisiklet tekerleğihayatta kalamadı: Bu sürüm aslında 1951'den kalma bir kopyadır.

Fotoğraf: Whitney Amerikan Sanatı Müzesi, © 2019 Calder Vakfı, New York/Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York

Whitney Müzesi'nin kalıcı koleksiyonunun sevilen bir parçası,Calder SirkiAlexander Calder'in (1898–1976) 20. heykelin şekillenmesine yardımcı olan bir sanatçı olarak ortaya koyduğu şakacı özün özünü yansıtıyor.SirkSanatçının Paris'te olduğu dönemde yarattığı "cep telefonları"ndan daha az soyuttu ama kendi açısından bir o kadar da hareketliydi: Temel olarak tel ve ahşaptan yapılmıştı.SirkCalder'ın tanrısal sirk müdürü gibi akrobatları, kılıç yutanları, aslan terbiyecilerini vb. tasvir eden çeşitli figürlerin etrafında hareket ettiği doğaçlama performansların merkezi parçası olarak hizmet etti.

Fotoğraf: J. Paul Getty Müzesi'nin izniyle

Ressam ve duvar halısı tasarımcısı ve aynı zamanda bir heykeltıraş olan Fransız sanatçı Aristide Maillol (1861–1944), geleneksel Greko-Romen heykellerine 20. yüzyıldan kalma bir yaklaşım getiren modern bir Neo-Klasikçi olarak tanımlanabilir.Radikal bir muhafazakar olarak da nitelendirilebilir, ancak Picasso gibi avangard çağdaşlarının bile Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Neo-Klasik üslup uyarlaması eserler ürettiğini unutmamak gerekir. Maillol'un konusu çıplak kadındı veL'Air, öznesinin maddi kütlesi ile onun uzayda süzülüyormuş gibi görünme şekli arasında bir karşıtlık yarattı; sanki inatçı fizikselliği fani mevcudiyetle dengeledi.

Fotoğraf: CC/Flickr/C-Monster'ın izniyle

Farklı mecralarda çalışan bir Japon sanatçı olan Kusama, 1957'de New York'a geldi ve 1972'de Japonya'ya döndü. Bu arada, sanatı Pop Art, Minimalizm gibi pek çok temele dokunan, şehir merkezindeki sahnenin önemli bir figürü olarak kendini kanıtladı. ve Performans Sanatı.Kadın cinselliğine sık sık gönderme yapan bir kadın sanatçı olarak Feminist Sanat'ın da öncüsü oldu.Kusama'nın çalışmaları genellikle halüsinojenik desenler ve formların tekrarları ile karakterize edilir; bu eğilim, çocukluğundan beri acı çektiği belirli psikolojik durumlardan (halüsinasyonlar, OKB) kaynaklanan bir eğilimdir.Kusuma'nın sanatının ve yaşamının tüm bu yönleri, sıradan, döşemeli bir rahat sandalyenin, dikilmiş dolgulu kumaştan yapılmış vebalı bir salgın gibi yayılan fallik çıkıntılar tarafından sinir bozucu bir şekilde kapsandığı bu esere yansıyor.

Fotoğraf: Whitney Amerikan Sanatı Müzesi, New York, © 2019 Estate of Marisol/ Albright-Knox Sanat Galerisi/Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York

Sadece adıyla bilinen Marisol Escobar (1930–2016), Venezüellalı bir ailenin çocuğu olarak Paris'te doğdu.Bir sanatçı olarak Pop Art ve daha sonra Op Art ile ilişkilendirildi, ancak stil açısından her iki gruba da ait değildi.Bunun yerine cinsiyet rolleri, şöhret ve zenginlik üzerine feminist hicivler anlamına gelen figüratif tablolar yarattı.İçindeKadın ve Köpekkadınların nesneleştirilmesini ve erkeklerin dayattığı kadınlık standartlarının onları uymaya zorlamak için nasıl kullanıldığını ele alıyor.

Fotoğraf: CC/Flickr/Rocor'un izniyle

Brillo Kutusu, Warhol'un 60'ların ortasında yarattığı ve popüler kültür araştırmasını etkili bir şekilde üç boyuta taşıyan bir dizi heykel çalışması arasında belki de en iyi bilinenidir.Warhol'un stüdyosuna verdiği isme (Fabrika) sadık kalarak sanatçı, Heinz Ketçap, Kellogg's Corn Flakes ve Campbell's Soup gibi çeşitli ürünler için karton şeklindeki ahşap kutuları bir araya getiren bir tür montaj hattında çalışmak üzere marangozlar kiraladı. peki Brillo sabun pedleri.Daha sonra serigrafi baskıyla ürün adını ve logosunu eklemeden önce her kutuyu orijinaline uygun bir renge (Brillo durumunda beyaz) boyadı.Çoklu olarak oluşturulan kutular genellikle büyük yığınlar halinde gösteriliyordu ve içinde bulundukları galeriyi etkili bir şekilde bir deponun yüksek kültürlü bir kopyasına dönüştürüyordu.Şekilleri ve seri üretimleri belki de o zamanlar yeni ortaya çıkan Minimalist tarzın bir selamı ya da parodisiydi.Ama asıl meseleBrillo Kutusuüretilen ürünler ile bir sanatçının stüdyosundaki işler arasında gerçek bir fark olmadığını ima ederek, gerçeğe bu kadar yakın bir yaklaşımın sanatsal gelenekleri nasıl altüst ettiğidir.

Fotoğraf: CC/Flickr/Esther Westerveld'in izniyle

Donald Judd'un adı, 60'ların ortalarında modernizmin rasyonalist eğilimini yalın temellere damıtan bir hareket olan Minimal Sanat ile eş anlamlıdır.Judd için heykel, eserin mekandaki somut varlığını ifade etmek anlamına geliyordu.Bu fikir "belirli bir nesne" terimiyle tanımlandı ve diğer Minimalistler onu benimserken, Judd muhtemelen kutuyu imza formu olarak benimseyerek bu fikre en saf ifadesini verdi.Warhol gibi o da bunları endüstriyel imalattan ödünç alınan malzeme ve yöntemleri kullanarak tekrar eden birimler olarak üretti.Warhol'un çorba kutularından ve Marilyn'lerden farklı olarak Judd'un sanatı kendisinin dışında hiçbir şeye gönderme yapmıyordu.Onun “yığınları” onun en bilinen parçaları arasında yer alıyor.Her biri, eşit aralıklı elemanlardan oluşan bir sütun oluşturmak üzere duvardan çıkıntı yapan, galvanizli sacdan yapılmış bir grup aynı sığ kutudan oluşur.Ancak ressam olarak yola çıkan Judd, formla olduğu kadar renk ve dokuyla da ilgileniyordu; burada her kutunun ön yüzüne uygulanan yeşil renkli oto-gövde cilasından da görülüyor.Judd'un renk ve malzeme etkileşimiİsimsiz (Yığın)soyut mutlakiyetçiliğini yumuşatan titiz bir zarafet.

Fotoğraf: CC/Flickr/Rocor'un izniyle

Benglis gibi Hesse de Postminimalizmi tartışmasız feminist bir prizmadan filtreleyen bir kadın sanatçıydı.Çocukluğunda Nazi Almanya'sından kaçan bir Yahudi olarak organik formları keşfetti; endüstriyel fiberglas, lateks ve ipten deriyi veya eti, cinsel organları ve vücudun diğer kısımlarını çağrıştıran parçalar yarattı.Onun geçmişi göz önüne alındığında, bunun gibi işlerde gizli bir travma ya da kaygı akıntısı bulmak cazip geliyor.

Fotoğraf: Modern Sanat Müzesi'nin izniyle

Judd ve Flavin'in ardından bir grup sanatçı da Minimalizmin temiz çizgi estetiğinden ayrıldı.Bu Postminimalist kuşağın bir parçası olarak Richard Serra, belirli bir nesne kavramını steroidlerin üzerine koydu, ölçeğini ve ağırlığını büyük ölçüde genişletti ve yerçekimi yasalarını bu fikrin ayrılmaz bir parçası haline getirdi.Tonlarca ağırlıktaki çelik veya kurşun levhalar ve borulardan oluşan istikrarsız dengeleme eylemleri yarattı ve bu, işe bir tehdit duygusu verme etkisi yarattı.(İki olayda, Serra parçalarını yerleştiren donanımcılar, iş kazara çöktüğünde öldürüldü veya sakatlandı.) Son yıllarda Serra'nın çalışması, onu oldukça popüler hale getiren eğrisel bir incelik benimsedi, ancak ilk zamanlarda One Ton Prop (House) gibi çalışmalar yapıldı. Birbirine yaslanmış dört kurşun plakadan oluşan Kartlar), endişelerini acımasız bir doğrudanlıkla iletti.

Fotoğraf: CC/Wikimedia Commons/Soren.harward/Robert Smithson'ın izniyle

1960'lar ve 1970'lerdeki genel karşı kültür eğilimini takiben sanatçılar, hafriyat işleri gibi radikal biçimde yeni sanat formları geliştirerek galeri dünyasının ticarileşmesine karşı isyan etmeye başladılar.Arazi sanatı olarak da bilinen bu türün önde gelen figürü, Michael Heizer, Walter De Maria ve James Turrel gibi sanatçılarla birlikte Batı Amerika'nın çöllerine giderek anıtsal eserler yaratma cesaretini gösteren Robert Smithson'du (1938–1973). çevreleriyle uyum içinde hareket ettiler.Bu sahaya özgü yaklaşım, daha sonra adlandırılacağı gibi, genellikle doğrudan manzaradan alınan malzemeleri kullandı.Smithson'ın durumu da böyleSarmal İskeleGölün kuzeydoğu kıyısındaki Rozel Point'ten Utah'ın Büyük Tuz Gölü'ne uzanan.Yerinde çıkarılan çamur, tuz kristalleri ve bazalttan yapılmıştır,Spiral İskele önlemleri1.500 x 15 feet.2000'li yılların başındaki kuraklık onu tekrar yüzeye çıkarana kadar onlarca yıldır gölün altında kaldı.2017 yılında,Sarmal İskeleUtah'ın resmi sanat eseri seçildi.

Fotoğraf: CC/Wikimedia Commons/FLICKR/Pierre Metivier'in izniyle

Fransa doğumlu sanatçının imza eseri,Örümcek1990'ların ortasında, Bourgeois'in (1911-2010) seksenli yaşlarında olduğu dönemde kuruldu.Bazıları anıtsal olanlar da dahil olmak üzere, değişen ölçeklerde çok sayıda versiyonu mevcuttur.ÖrümcekBu ifade, sanatçının duvar halısı tamircisi olan annesine bir övgü niteliğindedir (bu nedenle eklembacaklıların ağ örme eğilimine gönderme yapılmaktadır).

Shutterstock

1994 yılında prestijli Turner Ödülü'nü kazanan Antony Gormley, Birleşik Krallık'taki en ünlü çağdaş heykeltıraşlardan biridir, ancak aynı zamanda dünya çapında, ölçek ve stil açısından geniş çeşitliliklerin dayandığı figüratif sanata benzersiz yaklaşımıyla da tanınmaktadır. çoğunlukla aynı şablon üzerinde: Sanatçının kendi bedeninin bir kalıbı.Kuzeydoğu İngiltere'deki Gateshead kasabası yakınlarında bulunan bu devasa kanatlı anıt için de aynı durum geçerli.Büyük bir otoyol boyunca konumlanmış,MelekYüksekliği 66 feet'e kadar yükselir ve kanat ucundan kanat ucuna kadar 177 feet genişliğe yayılır.Gormley'e göre bu eser, Britanya'nın endüstriyel geçmişi (heykel, İngiltere'nin kömür ülkesinde, Sanayi Devrimi'nin kalbinde yer alıyor) ile sanayi sonrası geleceği arasında bir tür sembolik işaret anlamına geliyor.

CC/Flickr/Richard Howe'un izniyle

Bükülmüş elipsoidal formu nedeniyle Chicago'lular tarafından sevgiyle "Fasulye" olarak adlandırılan,Bulut geçidiAnish Kapoor'un Second City'deki Millennium Park için halka açık sanat merkezi, hem sanat eseri hem de mimari olup, Pazar günü gezinenlere ve parka gelen diğer ziyaretçilere Instagram'da kullanıma hazır bir kemer sağlar.Aynalı çelikten üretilmiştir,Bulut geçidiEğlence evi yansıması ve büyük boyutu onu Kapoor'un en bilinen parçası yapıyor.

Sanatçının ve Greene Naftali'nin (New York) izniyle

Rachel Harrison'ın çalışması, mükemmel bir formalizmi, görünüşte soyut unsurlara, politik olanlar da dahil olmak üzere, birden fazla anlam kazandırma becerisiyle birleştiriyor.Anıtsallığı ve onunla birlikte gelen erkeksi ayrıcalığı şiddetle sorguluyor.Harrison, heykellerinin büyük bir kısmını, blokları veya strafor levhaları istifleyerek ve düzenleyerek, ardından bunları çimento ve boyasal süslemelerle kaplayarak yaratıyor.Üstteki kiraz ise tek başına ya da diğerleriyle birlikte bulunmuş bir tür nesnedir.Uzun, boya sıçramış bir formun üstündeki bu manken buna en iyi örnektir.Bir pelerin ve arkaya dönük bir Abraham Lincoln maskesi takan eser, palyaço renginde bir kayanın üzerinde dimdik ayakta duran Antik Dünya'nın fatihini çağrıştırarak büyük adam tarih teorisini gündeme getiriyor.